بحران سالمندی در ایران، (عوامل، آسیب‌ها و راهکارها)

سهم جمعیت 65 سال به بالاتر در ایران که در سال 2010، حدود 7 درصد بوده، در سال 2050، به حدود 28 درصد خواهد رسید و بی‌تردید این سالخوردگی جمعیت، علاوه بر تأثیرات عمیق بر اقتصاد و کاهش نیروی کار و افزایش بار تکفل، بحران‌های اجتماعی متعددی را نیز برای جامعه به همراه خواهد داشت که یکی از مهم‌ترین آنها تغییر در فرم مراقبت از سالمندان است. مسئله مراقبت از سالمندان، موضوعی است که نهایتاً تا دهه آینده، در شمار چالش‌های جامعه مطرح خواهد بود و بی‌توجهی به آن می‌تواند اوضاع را بحرانی سازد. این مسئله ضرورت برنامه‌ریزی و داشتن نگاه راهبردی به وضعیت سالمندان و پیری جمعیت را دوچندان می‌سازد. از این رو در این پژوهش سعی می‌شود به این پرسش پرداخته شود: «چگونه می‌توان جلوی بحرانی شدن وضعیت سالمندان در دوران شدید سالخوردگی جمعیت در ایران را گرفت و این تهدید احتمالی را به یک فرصت تبدیل کرد؟»

روش این پژوهش، شناسایی روندهای گذشته تا حال مسئله به شیوه «برون‌یابی روند و تحلیل تأثیر بر روند» و مرور و آنالیز 27 اثر علمی و دیدگاه نخبگانی به روش تحلیل مضمون در کنار واکاوی نظرات 8 نخبه و متخصص در این حوزه است که طبق داده‌های جمع‌آوری‌شده به ارائه راهبردپردازی در حل بحران سالمندی در ایران پرداخته می‌شود.

• وقوع سونــــــامی سالمندی در دو دهه آینده
• نقش دولت به عنوان منبع رسمی حمایت‌گری چیست؟
• چگونه می‌توان حمایت‌گرهای عاطفی سالمندان را تقویت نمود؟
• خانـــــواده، مهـــــم‌ترین حمایت‌گــــر (برای بیش از 70 درصد سالمندان)
• رشـــــد 3 برابری جمعیت سالمندان نسبت به رشد جوانان تا دو دهه آینده
• زنان مطلقه، سالمنــــــدان مجرد و خانواده‌های متزلزل، پدیده امروز و بحران فردا
• تضعیف مراقبان، محدودیت شبکه ارتباطی، کم‌فرزندی و دلسردی از خانواده، بیانگر مسیر بحران
• نهادینه‌سازی فرهنگ سالمندپروری در سبک زندگی؛ راهبردی برای توانمندسازی سالمندان و مراقبان