تحلیل الگوی دینی اوقات فراغت

برنامه‌ریزی برای دستیابی به اوقات فراغت مطلوب، به‌سبب تحولات اجتماعی و فرهنگی در گذر زمان و ورود ابزارهای نوین ارتباطی و گسترش تکنولوژی امری غیرقابل‌اجتناب است و بیشتر کشورهای جهان سعی در دستیابی به مدل‌ها و الگوهایی در گذران بهتر فراغت مردم جامعه خود هستند.

باوجوداین، بسیاری از تفریحات انحرافی بر اثر کمبود امکانات تفریحی، ناآگاهی، بی‌توجهی به آموزه‌های دینی و اجرای نادرست سیاست‌های اجتماعی در ایران رواج یافته و چه‌بسا پایه‌های کج‌روی را فراهم می‌سازد.

فراغت در جامعه ایرانی، با سه معضل اساسی روبروست:

الف. کوتاه بودن چتر پوششی نهاد فراغت و توزیع ناعادلانه آن؛

ب. کیفیت پایین فعالیت‌های فراغتی و بی‌توجهی به خرده‌فرهنگ‌ها؛

ج. ناآگاهی و بی‌توجهی به مصادیق و معیارهای دینی.

از مهم‌ترین رویکردهایی که باید در برنامه‌ریزی اوقات فراغت در نظر گرفت، نگرش دین به آن است؛ درحالی‌که متأسفانه نظام مدیریتی کشور توجه کمتری به آن، نسبت به سایر ابعاد مربوطه به اوقات فراغت دارد.

بنابراین در این شماره از پژوهشنامه راهبردی امنیت فرهنگی، تلاش شده است علاوه‌بر بررسی و تبیین اوقات فراغت مطلوب از منظر دین، به حل استراتژیک این مسئله فرهنگی با بیان نگرشی راهبردی همراه با شرح وظایف نهادها و مسئولان مرتبط پرداخته شود.